Ο παγωμένος ώμος ή αλλιώς συμφυτική θυλακίτιτδα είναι μία πάθηση που χαρακτηρίζεται από απώλεια κίνησης στον βραχίονα και στην ωμοπλάτη. Ο λόγος για τον οποίο εμφανίζεται δεν είναι ακόμη γνωστός. Ο ασθενής συνήθως παρατηρεί μια σειρά επώδυνων περιορισμών στον ώμο με αποτέλεσμα τη σταδιακή δυσκαμψία και ακινησία στην άρθρωση καθώς και σημαντική αύξηση του πόνου.

Η πάθηση εκδηλώνεται με μεγαλύτερη συχνότητα στις γυναίκες μετά τα 45 έτη. Επιδημιολογικές μελέτες αναφέρουν ότι ασθενείς με διαβήτη και υποθυρεοειδισμό έχουν αυξημένες πιθανότητες να εμφανίσουν την νόσο. Επίσης ασθενείς που έχουν νοσήσει από παγωμένο  ώμο έχουν αυξημένες πιθανότητες επανεμφάνισης στον άλλο ώμο.

Η θεραπεία στην οξεία φάση της νόσου περιλαμβάνει φαρμακευτική αντιφλεγμονώδη θεραπεία και ενδοαρθρικές εγχύσεις.

Όταν ο πόνος γίνεται διαχειρίσιμος ο ασθενής μπορεί να ξεκινήσει φυσικοθεραπεία.

Η φυσικοθεραπεία με μηχανήματα δεν φαίνεται να έχει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Η ήπια μακροχρόνια στοχευμένη κινησιοθεραπεία είναι αυτή που θα δώσει τη λύση στο πρόβλημα. Ο ασθενής πρέπει να οπλιστεί με υπομονή, αφού ενδέχεται να χρειαστούν μέχρι και 4 μήνες για την πλήρη αποκατάσταση.